Dag 2
Ik ben tegen 00.30 uur gaan slapen en ben ongeveer om de 20 minuten wakker geweest. Naast me lag een onrustige man, die vanwege duizeligheid niet zelf uit bed mocht. Maar elke keer stond hij op en liep weg bij zijn bed, zonder zijn infuuspaal. Dus ik heb steeds op de bel gedrukt voor de verpleging, was bang dat hij zou vallen. Om 5.30 uur komen ze al de eerste controles doen, uitslapen is er niet bij. Meneer vraagt of hij mij heeft wakker gehouden.
Ik word op bed gewassen (ik vind het helemaal niks dat ik niks zelf kan) en aangekleed. Rond 10 uur komt de arts langs. Ik mag niet naar huis, want er zit bloed in mijn urine (toch handig dat ik een katheter heb, anders hadden ze dat nooit gezien), dat kan duiden op schade aan de nieren. Als er morgen geen bloed meer bij de urine zit, mag ik naar huis! Het ziekenhuis gaat achter een bed, looprek en rolstoel aan.
In loop van de ochtend worden er nog foto’s gemaakt van mijn linkervoet en rechterpols omdat die dik zijn en pijn doen. Hier komt gelukkig geen breuk uit, wel kneuzingen.
Begin van de middag komt de fysiotherapeut. Ik mag uit bed. Ik krijg een looprek en probeer op de rand van het bed te gaan zitten. Wat een pijn! Als ik eindelijk sta, hoop ik dat naar de stoel naast mijn bed kan lopen. Het zijn maar 4 stappen, maar wat kost dan een moeite! Ik kan mijn voeten niet optillen, ik moet ze schuiven over de vloer, super voorzichtig. Ik voel me al een hele Piet en vraag of René een rolstoel wil halen, ik wil naar buiten! Maar voordat hij terug is met de rolstoel, word ik licht in mijn hoofd, breekt het zweet me uit en mijn oren klappen dicht: ik ga flauw vallen. Snel word ik in bed geholpen en plat gelegd. Jammer, niet naar buiten.
Eind van de middag komt Sissy langs met de kids. Rafaella heeft een mooi kunstwerk voor me gemaakt en ik krijg een leespakket.
Als het avondeten wordt gebracht, wil ik toch graag even uit bed, want ik weet niet meer hoe ik moet liggen. Met veel pijn en moeite lukt het om op de rand van het bed te gaan zitten. Looprek erbij en gaan staan, dat doet pijn. Voetje voor voetje schuiven, doet pijn. Gaan zitten, hel! Maar ik zit en als ik niet teveel beweeg zit ik best lekker. De overbuurman komt gezellig bij me zitten. Na een uurtje wil ik weer in bed en dan doen we het riedeltje andersom. Man, wat ben ik blij als ik lig! Zweet breekt me uit. Vooral stil blijven liggen de rest van de avond. Inmiddels liggen we met z’n vijven op zaal. Er wordt heel wat afgekletst. Om 23.30 uur is het stil en gaat iedereen slapen.
Lucy's Life 